ضرورت ادامه تحصیل برای صاحبان کسب‌وکار و کارمندانشان

ریچارد اسکالنیک، رییس آموزشگاه کسب‌وکار به فعالان در حیطه کسب‌وکار، به ویژه صاحبان کسب‌وکارهای خرد توصیه می‌کند که به صورت تمام‌وقت، پاره‌وقت یا غیرحضوری (اینترنتی) در این زمینه ادامه تحصیل دهند.

شرکت‌های بزرگ با ایجاد شرایط مناسب برای ادامه تحصیل کارمندانشان(مثلا در نظر گرفتن کمک‌هزینه‌ برای تحصیل کارمندان)، توانسته‌اند در جهت استخدام کارمندان شایسته و حفظ آنها موفقیت‌های چشمگیری کسب کنند. به گفته ریچارد اسکالنیک با توجه به گسترش آموزشگاه‌هایی که دوره‌های MBA را به صورت غیرحضوری برگزار می‌نمایند، فرصت مناسبی ایجاد شده است تا افرادی نظیر مدیران ارشد اجرایی(CEO) یا کارمندان کلیدی شرکت‌ها به ادامه تحصیل بپردازند. کارن ای. کلین خبرنگار بیزنس ویک با اسکالنیک گفت‌وگویی کرده که شرح مختصری از آن را در زیر می‌آوریم.
کلین: کارآفرینان در دنیای کسب‌وکار از راه‌های گوناگونی وارد این عرصه شده‌اند و همه آنها لزوما تحصیلکرده نمی‌باشند. به نظر شما برای چنین افرادی بازگشت به عقب و اقدام برای ادامه تحصیل تا چه حد می‌تواند دشوار باشد؟
اسکالنیک: این دوره‌های آموزشی دشوار هستند. زمانی که برای اتمام آنها در نظر گرفته می‌شود حدود دو تا سه سال است، و بستگی به تعداد واحدهای پیش نیازی دارد که هر شخص با توجه به وضعیتش باید بگذراند. مثلا دوره آموزشی ما شامل 12 عنوان درسی است که در مجموع 36 واحد می‌باشد. دانشجویان پاره‌وقت سالی سه ترم دارند و عموما در هر ترم دو عنوان درسی را می‌گذرانند.
کلین: به نظر شما صاحبان کسب‌وکار چگونه می‌توانند چنین دوره‌های سختی را بگذرانند؛ به طوری که در اداره امور شرکت‌هایشان نیز به مشکل برنخورند؟
اسکالنیک: هنگامی که از ادامه تحصیل در زمینه MBA سخن می‌گوییم، گذراندن دوره‌های تمام‌وقت و مشکل به نظر افراد می‌آید، در حالی که دوره‌های آموزشی پاره‌وقت و غیرحضوری بسیار گسترش پیدا کرده‌اند. این خود فرصت مناسبی است که صاحبان کسب‌وکار خرد و کارمندانشان بتوانند ادامه تحصیل دهند و به وظایف خود در شرکتشان نیز عمل کنند. این دوره‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که کلاس‌ها نیمه‌شب‌ها یا در تعطیلات آخر هفته برگزار می‌شوند یا حتی می‌توانید در دوره‌های غیرحضوری ثبت‌نام کنید که هیچ‌گونه کلاس عمومی ندارند. به طور کلی مدت زمانی که برای هر عنوان درسی در هفته اختصاص می‌دهید، بین 9 تا 12 ساعت است.
کلین: لطفا کمی در رابطه با مزایای خاصی که دانشجویان MBA به دست می‌آورند، توضیح دهید.
اسکالنیک: اول اینکه آنها در زمینه‌های مختلف، مهارت‌ها و آموخته‌های مدیریتی کسب می‌کنند، یعنی در زمینه‌هایی که تا به حال آموزش رسمی نداشته‌اند نظیر بودجه، بازاریابی، منابع انسانی و غیره. مثلا ممکن است در شرکتی که مشغول به کار هستند فقط در یک زمینه تخصص پیدا کرده باشند و تجربه‌ای در زمینه‌های دیگر نداشته باشند. در واقع این دوره‌ها چارچوب رسمی مهارت‌های مدیریتی را به افراد ارائه می دهد. دوم اینکه شرکت در این دوره‌ها فرصت بسیار مناسبی است تا افراد کسب‌وکار خود را به استادان و همکلاسی‌هایشان ارائه نمایند و بتوانند مشکلات کسب‌وکارشان را به عنوان پروژه‌های کلاسی مطرح و از راه‌‌حل‌های ارائه شده استفاده نمایند.
کلین: شرکت‌های بزرگ عموما هزینه ادامه تحصیل کارمندانشان را می‌پردازند یا حداقل کمک‌هزینه‌ای را در اختیار آنها قرار می‌دهند. به نظر شما شرکت‌های کوچک‌تر نیز بایستی چنین کاری انجام دهند؟
اسکالنیک: وقتی با دانشجویانم در رابطه با پیشنهادهای شغلی که به آنها شده صحبت می‌کنم، یکی از ملاک‌های آنان فرصت ادامه تحصیل هنگام کار می‌باشد. به همین جهت آنها عموما شرکت‌های بزرگ‌تر را انتخاب می‌کنند که چنین فرصتی را در اختیار آنها می‌گذارند. به عقیده من شرکت‌های کوچک‌تر می‌بایست در صورت امکان کمک‌هزینه ادامه تحصیل به کارمندانشان اختصاص دهند تا بتوانند گامی مفید در جهت استخدام و حفظ کارمندان شایسته بردارند. همچنین باید در نظر داشته باشند که سرمایه‌گذاری آنها در درازمدت نتیجه خواهد داد؛ به طوری که پس از مدتی از کارمندان آموزش‌دیده و ماهر بهره‌مند خواهند بود.
کلین: کمی در رابطه با هزینه‌ها توضیح می‌دهید؟
اسکالنیک: اگر در یک کالج خصوصی ثبت‌نام کنید، حدودا می‌بایست 50000 هزار دلار بپردازید، اما آموزشگاه‌های عمومی زیادی نیز وجود دارند که بین 20 تا 35 هزار دلار هزینه اتمام دوره است.
کلین: آیا دوره‌های غیرحضوری MBA ارزان‌تر هستند؟
اسکالنیک: خیر، ولی این دوره‌ها ادامه تحصیل را آسان‌تر کرده و امکان شرکت افراد در چنین دوره‌هایی بسیار بیشتر شده است. مخصوصا برای افرادی که کسب‌وکارهای خرد انجام می‌دهند و با مسائل غیرقابل پیش‌بینی زیادی روبه‌رو می‌شوند. مثلا شما برنامه‌ریزی می‌کنید که یکشنبه و سه‌شنبه شب‌ها به کلاس بروید، ناگهان مساله‌ای اتفاق می‌افتد و شما نمی‌توانید سر کلاس حاضر شوید، در نتیجه دوره‌های غیرحضوری برای شما بسیار مفیدترند و دیگر مجبور نیستید در روز خاصی به کلاس بروید و برنامه‌تان را خود معین می‌کنید.
کلین: برای انتخاب دوره مناسب MBA، به صاحبان کسب‌وکار خرد چه پیشنهادی می‌کنید؟
اسکالنیک: می‌بایست در رابطه با نوع دوره‌های برگزار شده تحقیق کنند و بدانند دوره‌ها از نوع همگروهی(cohort-based) است یا نوع غیرهمگروهی(non-cohort-based). در نوع اول تمامی افراد می‌بایست در یک زمان معین ثبت‌نام کنند و پا به پای کلاس پیش روند تا عقب نیافتند؛ اما در گروه دیگر افراد هر زمان که بخواهند ثبت‌نام می‌شوند و کلاسشان را شروع می‌کنند. صاحبان و مدیران کسب‌وکارهای خرد ممکن است ابتدا حجم کار مشخصی داشته باشند؛ اما پس از مدتی احتمال دارد رکود یا ادغام چند شرکت رخ دهد، در نتیجه آنها مجبورند برای مدتی در دوره‌ها شرکت نکنند. بنابراین شما بایستی آموزشگاهی را انتخاب کنید که به راحتی به شما مرخصی دهد و پس از آمادگی دوباره دوره را از سر بگیرید.
کلین: آیا بین دوره‌های حضوری با دوره‌های غیرحضوری تفاوت عمده‌ای از نظر کیفیت و کارآیی وجود دارد؟
اسکالنیک: بر اساس شنیده‌ها، دوره‌های غیرحضوری نیز به اندازه دوره‌های دیگر سخت است و ممکن است تلاش بیشتری را طلب کند؛ چراکه مجبورید در بحث‌های کلاسی از طریق پیام‌هایی که می‌گذارید شرکت نمایید و دیگر مانند دوره‌های سنتی نمی‌توانید در کلاس بنشینید و از شرکت در بحث‌ها شانه خالی کنید.
منبع: www.businessweek.com

مشکلات ناشی از بزرگنمایی افراد در مورد توانایی‌های خود

بهترین نیروی کار لزوما پرمدعاترین نیست

مترجم: بهزاد بهمن نژاد
هنگامی که در موفقیت‌ها و صلاحیت‌های شخصیت‌های معروف و مهم، مبالغه یا مطلبی فاقد اعتبار مشاهده شود، مردم احساس می‌کنند به آنها بی‌احترامی شده است.

به همین دلیل این روزها بسیاری از سیاستمداران، مدیران ارشد اجرایی(CEO) و دیگر افراد مشهور سعی دارند سابقه خود را پاکسازی کنند و شک و شبهه‌های موجود را که به خاطر ارائه نادرست و مبالغه‌آمیز حقایق در رزومه آنها پدیدار شده‌ است، از بین ببرند. واکنش عمومی نسبت به این اغراق‌ها این پرسش است که «آنها(کسانی که اطلاعات نادرست می‌دهند) چگونه می‌اندیشند و آیا واقعا روی شعور ما حسابی باز نمی‌کنند؟»
نحوه نگرش کسانی که اطلاعات ناصحیح ارائه می‌کنند چندان متفاوت با دیگران نیست، چراکه شاخ و برگ دادن به موضوعات خصیصه همه انسان‌ها است و هر کسی در طول عمرش حداقل یکبار مرتکب چنین عملی شده است، اما باید در نظر داشته باشیم که مبالغه کردن، آنچنان که در ابتدای امر به نظر می‌رسد بی‌خطر نیست، بلکه زیان آن می‌تواند تا جایی پیش رود که فرد شغل خود را از دست بدهد.
فاش شدن دروغ یا مبالغه هرچند بسیار ساده و کوچک باشد منجر به تخریب شخصیت افراد می‌شود. هنگامی که شما یک مرتبه مردم را فریب دهید، اعتبار خود را نزد آنها از دست می‌دهید و نسبت به شما بی‌اعتماد می‌شوند.
متخصصان وارتون(Wharton) اعتقاد دارند که در دنیای کسب و کار کنونی که افراد برای درخواست هر شغلی ابتدا در گوگل در مورد شرکت اطلاعات کسب می‌کنند و هر اظهار نظر کوچکی از افراد به سرعت از طریق رسانه‌هایی چون گوگل و توییتر عمومی می‌شود، کشف حقایق در مورد افراد و فاش شدن مبالغه‌های آنها بسیار بیشتر از گذشته اتفاق می‌افتد. به گفته ریچارد شل، یکی از استادان وارتون، سوالات زمانی مطرح می‌شوند که این تصور خوش‌بینانه عمومی مبنی بر اینکه ما همگی انسان‌هایی صادق و قابل اعتماد هستیم شکسته می‌شود. زمانی که کسی عملی خودخواهانه انجام می‌دهد، این سوال مطرح می‌شود که آیا چنین کاری نشان دهنده شخصیتی فریبکار است که برای پول دست به هر عملی می‌زند یا اینکه همان شخصیت ناگزیر که همه ما در چنین موقعیت‌هایی در خود احساس می‌کنیم، مسوول این عمل خودخواهانه است؟
حد مجاز را مشخص کنیم
به گفته شل افراد فریبکار خودخواه (یعنی افرادی که در جهت منافع خود به مبالغه یا تحریف حقایق می‌پردازند. م.) که شامل اغلب مردم می‌شوند، قشر میانی یک طیف را تشکیل می‌دهند که از یک طرف توسط افراد کاملا راستگو اشغال شده –که اغلب رفتارشان گستاخانه و به دور از شعور اجتماعی تلقی می‌شود(مثلا کودکی را در نظر بگیرید که به یک مهمان تازه‌وارد می‌گوید او چاق است!)– و در سوی دیگر کسانی قرار دارند که مبالغه و دروغگویی با خون آنها آمیخته است، کسانی که در دنیایی به دور از واقعیت سیر می‌کنند.
وی همچنین افزود: «اغلب افراد برای فریبکار و خودخواه بودن مستعد هستند. تحقیقات زیادی در این زمینه انجام شده است و حاکی از آن است که نداشتن افکار خوشبینانه در افراد نشان‌دهنده نوعی افسردگی است. هنگامی که کسی از شما در رابطه با تخصص‌تان سوالی بپرسد، شما وسوسه می‌شوید که در پاسخ توضیح بهتر از واقعیت بدهید.
به گفته موریس شوایتزر، یکی از اساتید وارتون، در برخی موارد مدیران یا روسای شرکت‌ها در شرایطی قرار می‌گیرند که کاملا برای فریبکاری و مبالغه وسوسه می‌شوند، مثلا هنگام ارائه مدارک تحصیلی یا موقعیت‌های شغلی پیشین خود ممکن است دروغ بگویند. وی برای تایید گفته‌هایش، موضوع ماریلی جونز، مدیر پذیرش دانشجویان در MIT را مطرح کرد. جونز در سال 2007 از پست خود اخراج شد، علت اخراج وی جعلی بودن مدارک تحصیلی‌اش بود.
به گفته شوایتزر هنگامی که افراد تحت فشار قرار می‌گیرند، برای حفظ موقعیت خود سعی می‌کنند برخی مسائل را پنهان کنند یا دروغ‌هایی در رابطه با آنها بسازند. این امر باعث می‌شود که افراد اعتبار خود را از دست بدهند. این مثال‌ها نشان می‌دهد افراد گاه حدود مبالغه و داستان‌پردازی را رعایت نمی‌کنند و فراتر از آن حرکت می‌کنند. با توجه به اظهارات شوایتزر در برخی مواقع کمی اغراق دور از انتظار نیست و افراد باید نکات مثبت‌شان را برجسته کنند. مثلا هنگام ارائه یک توصیه‌نامه اگر فرد خوبی را عالی جلوه دهیم مشکلی در کار ایجاد نمی‌شود یا اگر افراد بهنگام درخواست کار از توانایی‌های خود با آب‌ و تاب تعریف کنند، این عمل چندان هم به دور از انتظار نیست.
به نظر شوایتزر زمانی مبالغه در مدارک تحصیلی یا سوابق شغلی مشکل‌ساز می‌شود که ما پا را فراتر از حد گذاشته و از شالوده حقیقت بیش از اندازه دور شویم. وی معتقد است که مبالغه همیشه اشتباه نیست، اما باید حدود خود را بشناسیم و از آن بیشتر پیشروی نکنیم.
نحوه عملکرد در شرایط بحرانی
به گفته مونیکا مک‌گراث، یکی از استادان وارتون، این که تا چه حد می‌توانیم به واقعیت‌ها شاخ و برگ دهیم کاملا به فرهنگ محیط زندگی و ارزش‌هایی که هر فرد با آنها بزرگ می‌شود، بستگی دارد. هر شرکت فرهنگ منحصر به فردی دارد و برای خود استانداردهایی را معین می‌کند.
همه این محدودیت‌ها یا بهتر بگوییم قواعد زندگی، رفتار روزمره ما را تحت تاثیر قرار می‌دهند. مک‌گراث برای اثبات گفته‌های خود افزود: «در برخی مناطق و فرهنگ‌ها، اگر به هنگام انجام یک فعالیت گروهی، سعی کنید عملکرد شخصی خود را بزرگ جلوه دهید کار بسیار ناپسندی محسوب می‌شود، در حالی که برخی محیط‌های دیگر چنین عملی را می‌طلبد، به عنوان مثال من در شرکتی با گروهی از زنان کار می‌کردم، به گفته آنها اگر پیش ناظران از عبارتی مثل «تیم ما» استفاده می‌کردند، ناظر احساس می‌کرد که آنها کاری انجام نداده‌اند! همین امر باعث می‌شد که آنها در ارائه گزارشات خود، خودخواهانه عمل کنند. این فشارهای محیطی باعث تغییر رفتار افراد در محیط‌های کاری و غیره می‌شود، مثلا در شرایط فعلی آمریکا، شرکت‌ها با کمبود منابع مالی مواجه هستند و باید با آن مبارزه کنند. در چنین شرایطی کارمندان احساس می‌کنند باید بهترین و شایسته‌ترین باشند و اگر این‌گونه نباشند از صحنه حذف خواهند شد.
این موضوع باعث می‌شود افراد از واقعیت فاصله بگیرند و در درازمدت دچار مشکل شوند. گاه ممکن است عمل افراد تحت تاثیر محیط آنقدر ساده‌اندیشانه باشد که حتی اگر خود فرد در محیط دیگری با چنین رفتاری مواجه شود، انجام‌دهنده آن را به تمسخر بگیرد! پس به طور کلی می‌توان گفت فشار موجود در هر موقعیت، نوع فرهنگ هر منطقه و تلاش برای حفظ آنچه که داریم، همه و همه مانند توفانی عمل می‌کنند که می‌تواند رفتار ما را دچار لغزش کند.
به گفته مک‌گراث مدیران در شرایط مختلف با استفاده از استاندارد‌های لازم، محدوده عملکرد افراد را تعیین می‌کنند. ممکن است این استانداردها به گونه‌ای باشند که بر اساس آنها مبالغه کردن عمل ناپسندی تلقی نشود و گاه مطلوب نیز باشد، در چنین شرایطی کارمندان متوجه خواهند شد اگر چنین عملی انجام دهند، مشکلی ایجاد نخواهد شد و حتی ممکن است تشویق نیز بشوند.
دبرا فورمن، یک مدیر اجرایی در تورنتو می‌گوید هنگامی که فرصت‌های شغلی جدید و بی‌سابقه‌ای ارائه می‌شود، زمینه برای مبالغه و فریبکاری باز می‌شود. گروهی برای اینکه حداقل استانداردهای تعیین شده توسط شرکت را داشته باشند در رزومه خود به مبالغه می‌پردازند، اما عده‌ای دیگر از افراد نیز هستند که برخی سوابق خود را بیان نمی‌کنند تا به خاطر بالا بودن سوابق تحصیلی و تجربی‌شان از لیست خط نخورند(ممکن است برای انجام کار به فرد بسیار متخصص نیاز نداشته باشیم در نتیجه استفاده از فرد متخصص حقوق و مزایای اضافی می‌طلبد که به نفع شرکت نیست. م.). در هر حال به گفته فورمن نباید رزومه خود را به خاطر شرکت مد نظرمان تغییر دهیم و بهترین راه صداقت است.
انتشار پرشتاب اطلاعات
امروزه پیشرفت اینترنت و دیگر تکنولوژی‌های ارتباط‌ جمعی نقش بسزایی در انتشار اطلاعات و اخبار دارند. با وجود سایت‌هایی نظیر فیس‌بوک یا وب‌سایت‌های شخصی، دیگر رزومه افراد محدود به فرم‌های کاغذی نیست، در نتیجه هر کسی می‌تواند به اطلاعات شخصی شما دسترسی داشته باشد که این امر فضا را برای مبالغه و فریبکاری کاهش می‌دهد.
در این راستا فورمن به مدیران خود توصیه می‌کند، پیش از ملاقات با متقاضیان جدید، کمی در رابطه با سابقه آنها در اینترنت اطلاعات کسب کنند. وی برای تایید گفته‌هایش به کنفرانسی که اخیرا برگزار شده بود اشاره کرد که در آن سخنران از حضار درخواست کرد کسی سخنان او را روی توئیتر پخش نکند.
فورمن ادامه داد: «اگر علت مطرح شدن چنین درخواستی را بررسی کنیم متوجه خواهیم شد که مردم آنچه را شما بر زبان می‌آورید به خاطر می‌سپارند، به همین خاطر باید مراقب صحبت‌هایمان باشیم و بدون تفکر حرفی را بر زبان نیاوریم. همچنین باید توجه داشت امروزه چنین مشکلی بیشتر نمود پیدا می‌کند، چون در دنیایی زندگی می‌کنیم که وسایل ارتباط جمعی اخبار را مانند شعله آتش به سرعت پخش می‌کنند. علاوه بر این باید به خاطر داشته باشیم، این سخنان هرگز از خاطرها نخواهند رفت و همیشه روی اینترنت حضور خواهند داشت.»
شوایتزر نیز پیشرفت جامعه را در اطلاع‌رسانی و کشف حقایق بی‌سابقه دانست و افزود: با این وجود هنوز مشکلات زیادی برای اثبات برخی حقایق وجود دارد و با یک جست‌وجوی اینترنتی ساده به چنین اطلاعاتی دست نخواهیم یافت. وی برای تایید سخنانش گفت: «اگر من به عنوان مثال بگویم هنگام انجام یک پروژه، توانسته‌ام 25 میلیون دلار برای شرکت خود صرفه‌جویی کنم، ادعای بزرگی است؛ اما بررسی صحت آن نیز بسیار دشوار است.
با شواهد موجود تنها می‌شود حضور من در این پروژه را بررسی کرد، در حالی که میزان تاثیرگذاری و صحت ادعای من نامعلوم خواهند ماند.» به گفته شوایتزر برای اینکه سخنان بی‌اعتبار وجهه کاریمان را مخدوش نسازند، در وهله اول باید خودمان را اصلاح کنیم و به‌علاوه برای تعیین حدود این ادعاهای نادرست، مسوول قابل اعتمادی برگماریم.
او می‌گوید: «اگر افراد نسبت به شرایط آمادگی نداشته باشند، ممکن است تحت تاثیر جو به مبالغه بپردازند و سخنان فاقد اعتبار بر زبان آورند. به همین دلیل اگر از قبل آمادگی داشته باشیم که قرار است به چه سوال‌هایی پاسخ دهیم، هنگام مواجهه با آنها غافلگیر نخواهیم شد و جواب‌های غیرمنطقی و به دور از واقعیت نخواهیم داد.»
استیوارت فردمن، یکی دیگر از استادان وارتون اشاره می‌کند حافظه، یک ابزار ذهنی است که مردم علاقه دارند آن را با واقعیت فعلی منطبق سازند.
بنابراین موقعیت فعلی افراد، میزان تلاش آنها را برای اصلاح و پاکسازی سابقه خویش تعیین می‌کند. به گفته او «اعتبار و آبروی افراد بسیار باارزش است و در طول زمان به وجود می‌آید. واقعیت این است که اگر از نظر بخشی از جامعه، فردی قابل‌اعتماد تلقی شوید از نظر دیگران نیز قابل‌اعتماد خواهید بود، چراکه مردم به خاطر کمبود وقت و محدودیت در میزان روابطشان نمی‌توانند صحت همه چیز را بررسی کنند و گاه مجبورند با تکیه بر اعتبار شما، در رابطه با صحت عملکردتان قضاوت کنند. به همین خاطر اعتبار و آبرو جنبه بسیار مهمی از زندگی و آینده شغلی شما می‌باشد.»
منبع: knowledge@wharton

امپراتور کار آفرینی(52)

نویسنده: پیتر جونز
مترجم: غلامرضا کیامهر
بیشتر افرادی که برای طرح ایده‌های کارآفرینی خود در برنامه تلویزیونی لانه اژدها حضور یافته و موفق به جلب سرمایه‌گذار می‌شوند، طوری رفتار می‌کنند که گویی در یک رقابت نفس‌گیر به پیروزی رسیده‌اند.

آنها بعد از شنیدن نظر موافق یک سرمایه‌گذار برای سرمایه‌گذاری در کسب‌و‌کارشان نفسی به آسودگی می‌کشند و به خود می‌گویند: به مراد دلم رسیدم و دیگر نیازی به تلاش و تقلای بیشتر ندارم. چون پول لازم را برای کسب‌و‌کار خود پیدا کردم و راهم به سوی موفقیت هموار شده است، اما این کارآفرینان خوش‌خیال هم باید بدانند که مشکلات آنها تازه شروع شده است. یعنی اگر کار آنها را به شرکت در یک مسابقه ورزشی تشبیه کنیم، آنها باید بدانند که تازه از نخستین مانع عبور کرده‌اند و در صورتی که بتوانند روی کار خود تمرکز کرده و ماموریت‌های شش‌گانه‌ای را که شرح مابقی آنها در پی خواهد آمد، به درستی انجام دهند، طعم شیرین موفقیت را خواهند چشید.
درست مثل ورزشکاران شرکت‌کننده در بازی‌های المپیک که از مدت‌ها قبل از شروع بازی‌ها، تمرین‌های سخت و طاقت‌فرسایی را با هدف درخشش در میدان مسابقات و کسب عنوان‌های قهرمانی انجام می‌دهند. آنها همه هوش و حواس خود را بر روی هدف کسب پیروزی در بازی‌های المپیک متمرکز و از برنامه غذایی بسیار دقیقی که به وسیله کارشناسان برجسته تغذیه تهیه می‌شود، پیروی می‌کنند. در رژیم غذایی پیش از بازی‌های ورزشکاران المپیک از هر ماده غذایی به اندازه ضروری وجود دارد و در هر روز چندین ساعت به تمرین و شبیه‌سازی دقیق صحنه زورآزمایی در بازی‌ها می‌پردازند؛ به طوری که جزئی‌ترین موضوعات مربوط به هر مسابقه ملکه ذهنشان می‌شود. به عبارت دیگر آنها علاوه‌بر کسب آمادگی کامل جسمی، تصویر کاملا روشنی را از ابتدا تا انتهای مسابقات در ذهن خود ترسیم می‌کنند، به طوری که هیچ نکته مبهمی در ارتباط با رقابت سختی که در پیش دارند، برای آنها باقی نمی‌ماند.
شما هم که در مقام یک کارآفرین برای راه‌اندازی کسب‌و‌کاری جدید آماده شده‌اید باید عقبه‌ای شبیه به ورزشکاران شرکت‌کننده در بازی‌های المپیک داشته باشید؛ یعنی باید علاوه‌بر پیش‌بینی و آماده‌سازی تمامی مقدمات لازم، تمام هوش و حواس خود را روی کسب‌و‌کارتان متمرکز و با عزم و جزم خلل‌ناپذیر به سوی هدف مورد نظر حرکت کنید و ترس و وحشتی هم از خطرهای احتمالی پیش رو نداشته باشید.
هفته‌ای 70 ساعت کار
اما فراموش نکنید به همان اندازه که چگونگی تهیه مقدمات یک کسب‌و‌کار در تضمین موفقیت هر کارآفرین موثر است، شیوه عمل و اقدام او بعد از راه‌اندازی کسب‌و‌کار نیز در شکست یا موفقیت او موثر خواهد بود یعنی باید میان مقدمه‌چینی‌ها و مدیریت و پیشبرد یک کسب‌و‌کار تناسب و هماهنگی لازم وجود داشته باشد. به عنوان مثال اگر شما مقدمات لازم برای کسب‌و‌کار خود را از هر جهت فراهم نساخته باشید، حتی در صورت عرضه یک محصول ممتاز به بازار، شانس موفقیت شما در معرض خطر قرار خواهد گرفت.
عکس این موضوع هم می‌تواند صحت داشته باشد؛ یعنی چنانچه مقدمات کسب‌و‌کاری از هر جهت و بی‌هیچ عیب و نقصی آماده شده باشد، اما کارآفرین نتواند در مرحله اجرا کسب‌و‌کار را به خوبی مدیریت کند، نتایج حاصله ممکن است چندان قرین موفقیت نباشد؛ بنابراین کارآفرین برای کسب موفقیت و نتیجه‌گیری از زحماتی که برای تهیه مقدمات کسب‌و‌کار خود کشیده است، باید تمام توش و توان فکری و جسمی خود را به کار اندازد و به خود القا کند و بقبولاند که کسب موفقیت برای او یک سرنوشت محتوم است.
خود من از نخستین روزی که در سنین نوجوانی پا به عرصه کارآفرینی گذاشتم و اقدام به چاپ و توزیع برگه‌های تبلیغاتی مربوط به آکادمی تنیس خود کردم تا به امروز که مالک یک امپراتوری کارآفرین هستم، همواره پیرو مکتب دل سپردگی حداکثری به کار و تمرکز و مسوولیت‌پذیری بوده‌ام. من هر روز از لحظه‌ای که خانه را ترک می‌کنم و تا لحظه‌ای که بعد از یک روز کار و تلاش، به خانه بازمی‌گردم خود را به کار و مسوولیتی که بر عهده گرفته‌ام، متعهد و دل سپرده می‌دانم.
من در هر هفته به طور میانگین 70 ساعت کار می‌کنم و چون دل سپرده کارم هستم، از این همه کار کردن به شدت لذت می‌برم. این راه و رسم زندگی همه کارآفرینان بزرگ و موفق و راز بزرگ موفقیت‌های آنها است.
آنها سه عنصر تلاش مستمر، تعهد و دل‌سپردگی به کار و درست عمل کردن را سرلوحه کار خود قرار داده‌اند. البته من همیشه به جز در مواقعی که موضوع و مساله‌ای اضطراری و ضرب‌الاجلی در میان بوده، از تعطیلات آخر هفته‌ام استفاده کرده‌ام. من روزهای تعطیل آخر هفته را اغلب در منزل و در جمع خانواده می‌گذرانم و ناهار را با آنها صرف می‌کنم و شب‌ها با دوستان و آشنایان نزدیک برای صرف شام بیرون می‌روم. یعنی نوعی موازنه میان کار و خانواده و تفریح و استراحت برقرار کرده و اجازه نداده‌ام که هر کدام به حریم دیگری تجاوز کند. اگر چنین موازنه‌ای را میان کار و زندگی خانوادگی خود برقرار نمی‌کردم، از انرژی لازم و روحیه قوی برای تداوم بخشیدن به موفقیت‌های خود برخوردار نمی‌شدم.
امروز که چند دهه از ورود من به عرصه کسب‌و‌کار می‌گذرد، به دلیل برنامه‌هایی که در چند شبکه تلویزیونی دارم، گرفتارتر از سال‌های شروع کارآفرینی هستم، اما همچنان با نشاط و سرزندگی به فعالیت‌هایم ادامه می‌دهم. دلیل آن هم، همان طور که پیشتر گفتم یکی احساس تعهد و دل‌سپردگی شدید به کار و دیگری برقراری موازنه میان کار و زندگی شخصی و خانوادگی است. من در روزهای کاری هفته ساعت 6 صبح از خواب برمی‌خیزم و ساعت 7 خانه را به سوی استودیوی تلویزیونی برای اجرای برنامه ترک می‌کنم و راس ساعت 9 صبح به دنیای کسب و کار خود بازمی‌گردم.